Μεθυσμένος από τις εκφράσεις των χεριών.

Τόσα χρόνια οι άνθρωποι κινούνται γύρω μου και εκφράζοντε με πολλούς τρόπους. Είναι φορές που στέκομαι σε κάποιους από αυτούς τους τρόπους που με διδάσκουν αποκαλυπτικά.

Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα χωριό κάπου στη Βόρεια Ελλάδα και συνάντησα τους κατοίκους του. Μέσα σε όλους ήρθε κι ένας Κύριος, ο Κύριος Νίκος που μου έδωσε το χέρι του για να με χαιρετίσει, χάθηκα μέσα στη ζωή αυτού του χεριού, συγκινήθηκα βαθειά, λες και με άρπαξε με αθώα και ανύποπτη σιγουριά η προσωπικότητά του και αποτύπωσε στη διάνοιά μου διδάγματα αλήθειας.

Είμαι σίγουρος πως αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο δεν θα μπορούσε να αισθανθεί και να παρακολουθήσει την εμπειρία μου, εκεί εντοπίζω και ένα από τα πιο ισχυρά στοιχεία της γοητείας τέτοιων εμπειριών, να διδάσκει, δηλαδή, κάποιος με την χρεωμένη αλήθεια του μέσα από όλα αυτά που η φύση και σεβαστική του διάθεση προς αυτήν μορφοποίησαν την εμφάνιση και την ενέργεια της ύπαρξής του.

Ήταν δυο χέρια μεγάλα, χοντρά, ταλαιπωρημένα, με παλιά και πρόσφατα σημάδια κόπου και εργασίας. Πόσο με αποτελειώνουν τέτοια χέρια, ήταν σαν, να έφεγγε μια ευλογία γύρω τους κι ο ταπεινός Κύριος Νίκος να τα φορτώνει επιπλέον Θεό με την συστολή της παρατηρητικότητά μου επάνω τους, γιατί ίσως ντρεπότανε που εγώ ένας διάσημος καλλιτέχνης δεν τον εύρισκα όπως θα ήθελε, πιο περιποιημένο.

Όχι γιατί δεν ήταν ωραίος και περιποιημένος, αλλά, γιατί ίσως έτσι δεν με τιμούσε, να σαν τα καλά που βάζει για να πάει την Κυριακή στην εκκλησιά. Σκέφτηκα λοιπόν όλα αυτά τα ευλογημένα χέρια που συναντώ συχνά στην Ελληνική ζωή μου, σκέφτηκα πόσα τέτοια χέρια με τιμήσανε και αγγίξανε τις εγωιστικές μου παλάμες.

Θυμήθηκα τα χέρια του μπαμπά, της μαμάς, αχ τα χέρια της μαμάς που ακόμη και μετά από χρόνια παύσης επιμένουν να προδώνουν την αλύπητη προσφορά τους, που ούτε στιγμή κάθισε να υπολογίσει την χρήση τους για τίποτε άλλο παρά για την εξυπηρέτησή μας, θυσιαζόμενα για μας.2

Από αυτά τα χέρια μεγάλωσα, θυμάμαι πόσες σκληρές εργασίες κάνανε αυθόρμητα, ακατάπαυστα για να μας αναστήσουν. Τα χέρια της γιαγιάς! του Παππού! των συγγενών μου, των συγχωριανών μου, των φίλων μου, των Ελλήνων, των συνανθρώπων μου. Πόσο ωραίο είναι να σε αγγίζουν περιποιημένα, ευγενικά χέρια που με απλή φροντίδα, όμορφα ενώνονται μαζί σου, αισθανόμενα την αγάπη και την ανάγκη για επικοινωνία.

Όλα τα χέρια είναι ωραία, εκτός από αυτά που τα προδώνει και τα ευτελίζει ο "κάτοχός τους". Εκεί έχει φωλιάσει η αίσθηση της αφής που μυστικά, θαυμαστά λύνει και δένει την καρδιά μέσα από το δικούς της δρόμους. Όλα περνούν καθημερινά μέσα από το πιάσιμό τους, τόσο πολύ που τακτικά πρέπει να πλένονται για να είναι διαθέσιμα για την υγιεινή μας, αλλά και για να λευκαίνεται και να γίνεται πιο διαυγής η ματιά της αφής τους.

Πόσα κρυφά προδίδει το άφημα ενός κοριτσίστικου χεριού την αγνή και φυλαγμένη με φροντίδα αγκαλιά του, πόσο όμορφα και ευχάριστα η όψη του αντρικού χεριού αναμένει ακόμη και με την στασιμότητά του να προστατεύσει τρυφερά όποιον χρειάζεται την φυσική τους περηφάνια! Δεν τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει, ίσως έτσι είναι καλύτερα, μάλλον τα πιο όμορφα σημεία του ανθρώπου είναι αυτά που δεν τα προσέχει ώστε να γίνουν όπως θα ήθελε.

Την εμπειρία που είχα εκείνο το απόγευμα στο γαλήνιο χωριό την έχω ξαναζήσει, πολλές φορές συγκινούμε όταν με αγγίζουν ξεχασμένα χέρια, τι αξία έχουν οι τιμές των ανθρώπων μέσα από γιορτές και βραβεία.

Πολλές φορές με έχουν καλέσει να με βραβεύσουν, να με τιμήσουν για το έργο μου, όπως λένε, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι για μένα, μα πώς να τους εκφράσω και να μοιραστώ μαζί τους την ασταμάτητη τιμή που έχω πάρει στη ζωή μου από τους ανθρώπους απέριττα, ανυποψίαστα, υποσυνείδητα, αλλά, ουσιαστικά! Με το σφίξιμο και το χάϊδεμα των ταπεινών χεριών τους.

Τα χέρια της μαμάς που ταλαιπωρημένα, στην πρώτη μου ανάσα, λίγες ώρες πριν τον ερχομό μου στη ζωή, δουλεύανε στα χωράφια με πιάσανε και με καλωσορίσανε στη ζωή.
Τα χέρια της γιαγιάς που με πιάνανε να μην φύγω από το δρόμο και με διαφωτίζανε με την προσφυγική τους απαντοχή, που μετατράπηκε σε ευλογία, ενώ τα παιδικά μου χέρια φυλακίζανε με ορθάνοιχτες τις πύλες της ενδότερης συνήδεισής μου τον ευθύ το φυσικό τρόπο της ζωής.

Τα χέρια χιλιάδων ανθρώπων που ήρθανε στα καμαρίνια μετά από μια συναυλία στην πόλη τους, στο χωριό τους και με συγχαρήκανε, κάνοντάς με να φεύγω μεθυσμένος από την τιμή που κάνανε να με αγγίξουν, να έρθουν κοντά μου. Η ένταση και η αξιοσύνη που παίρνω όταν τα χέρια ταλαιπωρημένων ανθρώπων με αγγίζουν, με χαιρετούν, με χαϊδεύουν δεν έχει σύγκριση με οποιαδήποτε τιμή και βραβείο.

Μου αρέσει πολύ όταν ένας άνθρωπος είναι περιποιημένος και καθαρός, με γοητεύει, μα όταν συναντώ ανθρώπους απεριποίητους γιατί δεν έχουν το χρόνο και τον τρόπο να γίνουν πιο περιποιημένοι, λόγω της υποταγής τους και της θυσίας τους στην προσφορά για τον συνάνθρωπο, λιώνω εσωτερικά.

Να λοιπόν πια είναι η καλλιέργεια και η παιδεία που χρειάζεται ο άνθρωπος, αυτή που τον κάνει όχι πιο γνωστικό, αλλά, περισσότερο αυτή που τον κάνει πιο συνειδητό προς την αιώνια αλήθεια της ζωής, της αλήθειας που του διδάσκει, πως όποιος ξεχνάει, παραμερίζει, τον εαυτό του για τη χαρά και την προκοπή του συνανθρώπου του, σιωπηλά, ασυνήθιστα, ευφρόσυνα, γεμίζει χάρη και πετάει ψηλότερα.

Λες και κάτω από τη γη αρχίζει ο πραγματικός ουρανός, λες και όλες οι δυσκολίες και οι πειρασμοί τον βαραίνουν τόσο που βουλιάζοντας στη γη με κάλυμμα την ταπείνωση, διαπερνά το γήινο έδαφος και πετάγεται να αιωρηθεί ασφαλώς, στον νέο ουρανό, που βρίσκεται κάτω από την στενή και ψεύτικη διάσταση της κτιστής ακτίνας. Μου αρέσει πολύ, πολύ! όταν συμβαίνουν πράγματα που με γεμίζουν εσωτερικά, μυστικά και με λυτρώνουν εναρμονίζοντάς με στην αλήθεια, βουβά.

Ευλογημένα ας είναι τα χέρια που ξέρουν να μιλούν καρδιακά με τις κινήσεις και την τρυφερότητά τους, μα περισσότερο με την υποταγή τους στον ευθύ ρόλο της προσφοράς τους.