Ένας αληθινός πρίγκιπας: Ο Τάκης

Ένας αληθινός πρίγκιπας. Πρίγκιπας της ασφάλτου, πρίγκιπας της νύχτας, του περιθωρίου της καθω-σπρεπισμένης ζωής. Από τους λίγους που γνώρισα και δικαιούνται τον «γαλαζοαίματο» χαρακτηρισμό. Ήξερε να ρουφάει τη ζωή ως το μεδούλι, να αρπάζει ασυλλόγιστα τις εμπειρίες χωρίς να υπολογίζει συνέπειες και τα τοιαύτα.

Τον γνώρισα στα χρόνια της παρακμής του. Στα χρόνια που «το γήρασμα του σώματος και της μορφής του» ήταν «πληγή από φρικτό μαχαίρι», που στις παρέες της Φιλοσοφικής αναζητούσε κι έβρισκε «το μερτικό που’ χε ακόμη αυτός στα νιάτα». Ήθελε μέχρι τέλους να αισθάνεται, κι ας μην του έφταναν πια οι δυνάμεις, αυτό που ένιωθε ότι πάντα υπήρξε στη ζωή του: γκόμενος.

Δεθήκαμε με συμπάθεια κι αγάπη, αμοιβαία κι απρόσμενη, σχεδόν ασύμβατη. Εκείνος, ό,τι πιο κοντινό γνώρισα επί γης στον «Λούη Ρετσίνα» από τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά»: χαρισματικός και καταστροφικός μαζί. Εγώ, ο αιώνιος «Μανωλόπουλος» του ίδιου έργου, πάντα ονειροπόλος, πάντα ένα βήμα πίσω από την πραγματική ζωή.

Είχε πάντα του έναν καλό λόγο για μένα – κι εγώ δε χόρταινα τα καλαμπούρια του, τις μυθιστορηματικές του αφηγήσεις, μιας ζωής που εγώ ποτέ δεν επρόκειτο να ζήσω. Αμφιβάλλω αν μπόρεσα ποτέ να του δείξω πόσο τον είχα αγαπήσει για όλα αυτά, πόσο κολακευόμουν όταν εκείνος, ο πολυπερπατημένος, με καλοκάρδιζε για τις δικές μου γνωριμίες στο ωραίο φύλο.

Τον είχα μνημονεύσει αρκετές φορές πρόσφατα. Μόλις λίγες μέρες πριν είχα θυμηθεί μια λέξη του, βγαλμένη ποιος ξέρει από ποια παραλλαγή των καλιαρντών ή της γλώσσας της νύχτας, «μωρή λα(ν)τζόνα», κάπως έτσι, και μάταια είχα ψάξει στα google να τη δω θησαυρισμένη.

Κάποια στιγμή μες στη χρονιά που είχα ακούσει ότι είχε ένα πρόβλημα υγείας, δε φανταζόμουν πόσο κοντά ήταν το τέλος. Και το τέλος ήρθε και με βρήκε στα ξένα, πολύ μακριά του, να συνειδητοποιώ πόσο πιο οδυνηρή γίνεται η απόσταση κάτι τέτοιες ώρες, όταν ειδήσεις σαν κι αυτές φτάνουν απόμακρες σα δελτίο της κοινής επικαιρότητας, όταν η απόσταση από τον πόνο και τον αποχαιρετισμό κόβει την ψυχή σα χοντρό λεπίδι.

Δεν τόνε κλαίω πιότερο – νομίζω ότι για όσους αγάπησαν «την κόλαση και τον παράδεισό του» η είδηση δεν είναι ότι έφυγε, αλλά ότι πέρασε δυναμικά από αυτή τη ζωή – σκορπίζοντας, ελπίζω, περισσότερα χαμόγελα παρά δάκρυα, περισσότερη αγάπη παρά εγκατάλειψη στο διάβα του.
Ένα μόνο παράπονο έχω, κι από κείνον κι από τον εαυτό μου: που δεν πρόλαβε να χορέψει στο γάμο μου το χορό εκείνο με τα πόδια στον ουρανό και το κεφάλι στο πάτωμα που μου είχε υποσχεθεί. Δεν πειράζει, ρε Τάκουλα: στην υγειά σου εκεί που είσαι ανοίγω απόψε το πιο εκλεκτό μπουκάλι από την «κάβα»…


ΥΓ.: Ο Χρήστος Αποστολόπουλος και συντάκτης του κειμένου,είναι προϊστάμενος του γραφείου Τύπου της πρεσβείας μας.