Η αγάπη δεν βάζει όρους

Η αγάπη δεν βάζει όρους
Πριν από 50 χρόνια και πλέον, ο ψυχολόγος Καρλ Ρότζερς είπε ότι το να αγαπάμε απλώς τα παιδιά μας δεν είναι αρκετό. Και τόνισε ότι πρέπει να τα αγαπάμε άνευ όρων γι΄ αυτό που είναι, όχι γι΄ αυτό που κάνουν.
Ως πατέρας ξέρω ότι αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα, που μάλιστα σήμερα αμφισβητείται από συμβουλές για το αντίθετο: για το πώς να γίνουμε «γονείς υπό όρους», πώς να αυξάνουμε τη στοργή όταν το παιδί είναι «καλό» και να την περιορίζουμε όταν δεν είναι.
Έτσι ο παρουσιαστής τοκ-σόου Φιλ Μακγκρό μας λέει στο βιβλίο του «Family First» («Πρώτα η οικογένεια», Free Ρress, 2004) ότι πρέπει να προσφέρουμε με φειδώ στα παιδιά αυτά που χρειάζονται ή με τα οποία χαίρονται, να τα μετατρέπουμε σε επιβραβεύσεις που θα τους προσφέρουμε ή θα τους αρνούμαστε ώστε να «συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις επιθυμίες μας». Και «ένα από τα πιο ισχυρά νομίσματα για ένα παιδί», προσθέτει, «είναι η αποδοχή και η έγκριση των γονιών του».
Με τον τρόπο αυτό τα παιδιά διδάσκονται ότι τα αγαπούν και ότι είναι αξιαγάπητα μόνον όταν κάνουν οτιδήποτε αποφασίζουμε εμείς ότι είναι καλό. Ο έπαινος γίνεται άλλη μία μέθοδος ελέγχου, ανάλογη της τιμωρίας. Με τη στάση αυτή, είχε προειδοποιήσει ο Ρότζερς, τα παιδιά μπορεί να χρειαστούν κάποια στιγμή ψυχαναλυτή για να τους δώσει την άνευ όρων αποδοχή, την οποία δεν βρήκαν όταν ήταν σημαντικό να βρουν. Είχε άραγε δίκιο ο Ρότζερς; Ας δούμε τα δεδομένα. Το 2004, δύο Ισραηλινοί ερευνητές, οι Αβί Ασόρ και Γκάι Ροθ, μαζί με τον Αμερικανό ψυχολόγο Έντουαρντ Ντέτσι, ρώτησαν περισσότερους από 100 φοιτητές αν η αγάπη που είχαν δεχθεί από τους γονείς τους φαινόταν να εξαρτάται από αν πετύχαιναν στο σχολείο, αν προπονούνταν πολύ στα σπορ, αν νοιάζονταν τους άλλους ή αν κατέπνιγαν αισθήματα όπως ο θυμός και ο φόβος.

Αποδείχθηκε ότι τα παιδιά που δέχονταν αυτήν την υπό όρους αγάπη ήταν πιθανότερο να ενεργούν όπως ήθελαν οι γονείς. Όμως το τίμημα ήταν βαρύ. Πρώτον, τα παιδιά αυτά είχαν την τάση να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν.
Δεύτερον, είχαν την τάση να λένε ότι ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται περισσότερο σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση», παρά στην αίσθηση ότι επιλέγουν πραγματικά. Επιπλέον, η ευτυχία τους έπειτα από μια επιτυχία ήταν συνήθως σύντομης διάρκειας και συχνά αισθάνονταν ενοχή ή ντροπή. Φέτος τον Ιούλιο, οι ίδιοι ερευνητές, επανέλαβαν την έρευνα του 2004 επεκτείνοντάς την. Διαπιστώθηκε ότι η γονική «αγάπη υπό όρους» είτε δημιουργεί στα παιδιά ανθυγιεινά αισθήματα «εσωτερικού καταναγκασμού» είτε αυξάνει τα αρνητικά αισθήματα των εφήβων για τους γονείς τους. Αυτό που μας λένε οι μελέτες είναι ότι το να επαινούμε τα παιδιά επειδή έκαναν κάτι σωστό δεν αντισταθμίζει τα αρνητικά συναισθήματα που τους δημιουργούνται όταν παίρνουμε πίσω την αγάπη μας ή τα τιμωρούμε επειδή κάνουν κάτι λάθος. Και τα δύο είναι παραδείγματα γονικής αγάπης υπό όρους και είναι αμφότερα αντιπαραγωγικά.
Οι περισσότεροι γονείς θα διαμαρτύρονταν λέγοντας ότι φυσικά και αγαπούν τα παιδιά τους άνευ όρων. Όμως αυτό που μετράει είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά των παιδιών - αν αισθάνονται ή όχι ότι τα αγαπούν εξίσου όταν τα κάνουν θάλασσα ή όταν δεν τα καταφέρνουν. Ο Άλφι Κον έχει γράψει 11 βιβλία για την ανθρώπινη συμπεριφορά και την εκπαίδευση, ανάμεσα στα οποία τα «Unconditional Ρarenting» (Γονείς άνευ όρων) και «Ρunished by Rewards» (Τιμωρία με επιβράβευση).
Με μια ματιά
Τι δείχνουν οι έρευνες για τα παιδιά που δέχονται αγάπη «υπό όρους» από τους γονείς τους:
· ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ να ενεργούν όπως θέλουν οι γονείς
· ΕΧΟΥΝ ΤΗΝ ΤΑΣΗ να δυσανασχετούν με τους γονείς τους και να τους αντιπαθούν
· ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ πως ο τρόπος που ενεργούν οφείλεται σε μια «ισχυρή εσωτερική πίεση»
· Η ΕΥΤΥΧΙΑ που αισθάνονται έπειτα από μια επιτυχία είναι συνήθως σύντομης διάρκειας
· ΑΙΣΘΑΝΟΝΤΑΙ συχνά ενοχή ή ντροπή
· Ο ΕΠΑΙΝΟΣ του παιδιού επειδή έκανε κάτι «σωστό» δεν αντισταθμίζει την τιμωρία του γιατί έκανε κάτι «λάθος»
· ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι πώς φαίνονται τα πράγματα από την πλευρά του παιδιού αν αισθάνεται ή όχι ότι το αγαπούν εξίσου όταν τα κάνει θάλασσα ή δεν τα καταφέρνει
«Youbaby» 2009

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ!!!!!!

Νοσηλεύεται στο νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς», ύστερα από ένα πολύ δύσκολο χειρουργείο και τρεις ημέρες στην εντατική. «Από τη μια λέω γιατί να τύχει σε μένα. Ακούγοντας, όμως, τους γιατρούς, νιώθω τυχερή. Αν με είχε χτυπήσει λίγο παραδίπλα, στην αορτή, δεν θα έφτανα ούτε μέχρι το Κέντρο Υγείας».

«Δεν θέλω να το σκέφτομαι. Το διώχνω από το μυαλό μου. Θέλω να συνεχίσω τη ζωή μου σαν να μην έγινε», λέει στο «Έθνος» η 31χρονη μακιγιέζ που κατάγεται από τη Μεσσηνία και ζει στην Αθήνα
Το πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα και πολύ σπάνιο παγκοσμίως περιστατικό συνέβη στην παραλία «Καμάρι», όπου η 31χρονη πήγε να κάνει μια βουτιά μετά τη δουλειά της.
Τις τελευταίες δύο εβδομάδες εργαζόταν σε ξενοδοχείο στο Ημεροβίγλι. «Ήταν απόγευμα, γύρω στις 16.30», περιγράφει στο «Έθνος». «Κολυμπούσα αμέριμνη κι όταν άρχισα να βγαίνω προς την παραλία, λίγο πριν πατώσω, ξαφνικά κάτι με κάρφωσε κάτω από τα πλευρά. Ηταν τελείως απρόσμενο. Αρχικά νόμιζα πως ήταν σίδερο κι ενστικτωδώς το έπιασα και το τράβηξα. Τότε κατάλαβα πως δεν ήταν ψαροτούφεκο, επειδή ήταν λείο και μαλακό και νομίζω πως είχε δοντάκια μπροστά. Κατάλαβα πως πρέπει να ήταν ψάρι». Είναι γενναία κοπέλα, λένε οι γιατροί.
ΕνστικτοΗ ίδια τώρα σημειώνει πως «είμαι λίγο φοβιτσιάρα και δεν περίμενα να αντιδράσω έτσι. Ηταν το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αμέσως το τράβηξα από μέσα μου με δύναμη, έπιασα την πληγή για να μη χάνω αίμα, άρχισα να φωνάζω βοήθεια, κολύμπησα λίγο και πάτησα στον βυθό. Μετά με τράβηξαν έξω».
Περισσότερο πανικοβλήθηκε όταν βγήκε στην παραλία και είδε το αίμα να τρέχει στα πόδια της. «Τα λεπτά που πέρασαν μέχρι να έρθουν οι ναυαγοσώστες τής φάνηκαν», λέει «αιωνιότητα. Ελεγα δεν θέλω να πεθάνω». Από τον οξύ πόνο και το σοκ παραλίγο να χάσει τις αισθήσεις της.
Η ίδια δεν είδε το ψάρι. Από ό,τι άκουσε όμως, όταν της έδιναν τις πρώτες βοήθειες, «ήταν μια κοπέλα δίπλα μου με μάσκα που βούτηξε και είδε τον ξιφία».
Οι γιατροί πάντως στο «Γ. Γεννηματάς» δεν έχουν αμφιβολία. «Στη σπονδυλική της στήλη έχει καρφωμένο ένα κομματάκι που δεν είναι ούτε πλαστικό ούτε σιδερένιο, αλλά είναι βιολογικό υλικό και έχει την ίδια σύσταση με τη μύτη του ξιφία, που είναι χόνδρος», διευκρινίζει ο διευθυντής της ΜΕΘ του «Γ. Γεννηματάς», Ανδρέας Καραμπίνης. Το κομματάκι είναι ακόμη μέσα στην κοπέλα, ενώ οι γιατροί προβληματίζονται αν πρέπει να αφαιρεθεί.
«Επικοινωνήσαμε με ορθοπεδικούς στο εξωτερικό, σε ειδικά κέντρα σπονδυλικής στήλης και μας είπαν πως δεν υπάρχει εμπειρία από αντίστοιχα περιστατικά», προσθέτει ο κ. Καραμπίνης. Πριν καρφωθεί στη σπονδυλική στήλη, το ρύγχος του ψαριού διαπέρασε το συκώτι και άλλα όργανα.
Για το απίστευτο περιστατικό το Λιμεναρχείο Θήρας διενεργεί προανάκριση. Αυτό που ακούγεται πάντως στη Σαντορίνη είναι πως κάποιος ψαροτουφεκάς (;) προσπάθησε να κυνηγήσει τον μικρό ξιφία, με αποτέλεσμα το ψάρι να πέσει πάνω στην κοπέλα.
Οπως περιγράφει ο εργοδότης της, Γιάννης Ρενιέρης, «το τραύμα ήταν μικρό και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί τη ζημιά. Τελευταία στιγμή έγινε υπέρηχος και διαπιστώθηκε η εσωτερική αιμορραγία».
Μετά το δύσκολο χειρουργείο η Αγγελική αναρρώνει. Ποτέ δεν είχε πάθει κάτι, ούτε ένα ράμμα, ούτε ένα σπάσιμο. Η μητέρα της Κατερίνα δεν μπορεί ακόμη να το πιστέψει.
«Μου φαίνεται σαν ψέμα», μας λέει. «Η Αγγελική είχε πάντα φοβία με τη θάλασσα, αλλά φέτος το καλοκαίρι είχε καταφέρει να την ξεπεράσει».
«Τώρα φοβάμαι ξανά. Δεν ξέρω αν θα ξαναμπώ στη θάλασσα. Ισως σε κάποια αμμουδιά που θα βλέπω τι γίνεται μέσα», σημειώνει χαρακτηριστικά. Προσπαθεί να διώξει, μας λέει, από το μυαλό της το περιστατικό και θέλει να κάνει όσα είχε σχεδιάσει για τον φετινό χειμώνα. Να βρει, δηλαδή, δουλειά ως μακιγιέζ, που έχει σπουδάσει, και να ταξιδέψει. «Και να φανταστείτε πως μου άρεσε πολύ η γεύση του ξιφία. Αλλά νομίζω πως δεν θα ξαναφάω πια»...
ΜΕ ΡΥΓΧΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 70 ΕΚ.Ο ξιφίας είναι είδος πελαγικό, που δεν πλησιάζει σχεδόν ποτέ στα ρηχά και, όπως λένε οι ειδικοί, δεν επιτίθεται στον άνθρωπο. Οι εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις αφορούν κυρίως ψάρια που είναι σε άμυνα. Είναι είδος μεταναστευτικό και διανύει μεγάλες αποστάσεις, κινούμενο κυρίως μεταξύ ανατολικού Ατλαντικού και Μεσογείου.
Στα νερά της Κύπρου και στο Αιγαίο έρχεται να αναπαραχθεί. Το ρύγχος του, που μπορεί να φθάσει ή και να ξεπεράσει τα 70 εκατοστά, είναι χόνδρος με πολύ λεπτή οστέινη επικάλυψη. Χρησιμεύει ως πλευστικό όργανο, για να μειώσει την αντίσταση στο σώμα του και σαν όπλο για το κυνήγι. Δεν το χρησιμοποιεί ως καμάκι, αλλά για να χτυπήσει κοπάδια ψαριών.
Τρώει κυρίως καλαμάρια, τα οποία σπαθίζει με το ρύγχος του. Ζει στον αφρό, αν και κατεβαίνει ενίοτε στον βυθό για να τραφεί. Είναι μεγάλο και δυνατό ψάρι, έχει ελαφρά κόκαλα και κινείται με μεγάλες ταχύτητες, που μπορεί να φθάσουν και τα 80 χλμ. την ώρα. Φθάνει σε βάρος τα 200 κιλά και μπορεί να ξεπεράσει σε μήκος τα δύο μέτρα, αν και οι περισσότεροι ξιφίες στις ελληνικές θάλασσες δεν ξεπερνούν το ενάμισι μέτρο. Δεν κοπαδιάζει ιδιαίτερα.
3 ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΣ

Το περιστατικό έχει τεράστια επιστημονική σημασία λένε οι γιατροί, καθώς είναι εξαιρετικά σπάνιο। Ανατρέχοντας τη διεθνή βιβλιογραφία, οι γιατροί του «Γ। Γεννηματάς» έχουν βρει μόνο τρία αντίστοιχα περιστατικά με ξιφία: ένα στη Μαλαισία, όπου ο τραυματίας, που είχε χτυπηθεί στο κεφάλι, κατέληξε, και άλλα δύο στο Μαϊάμι, σε θώρακα και κοιλιά। Σε ολόκληρη τη Μεσόγειο δεν έχει καταγραφεί ποτέ τέτοια επίθεση και μάλιστα σε τόσο ρηχά νερά।