ΓΙΑΧΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ, ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ

Από παλιά ΄΄παρεξηγημένος΄΄, μα ίσως περίσσια ξηγημένος.

Μαχητής των δρόμων και θηρευτής των ηδονών, λίγο ατημέλητος, πλάνης, φίλος της περιπέτειας, της ωραίας τρέλας, κάπως αντισυμβατικός σε σύγκριση με τα καλόπαιδα της παρέας, με τη σοφία της πράξης, των αγοραίων τύπων, κοντά και μακριά από διανοουμενισμούς και διπροσωπίες, φίλος με τον κώδικα των ντόμπρων, με τη μάγκικη ευαισθησία και τη μεγάλη ψυχή.

Ανθούσε μέσα από την παρέα και αυτήν ευεργετούσε, και προπάντων ήθελε να τον θυμόμαστε.

Πώς να ξεχάσεις αυτή την ιδιοτυπία, την ώρα που επικρατεί η ομοιομορφία στο στιλ και στο φέρσιμο;

Τα τελευταία 15 χρόνια ήταν το πιο όμορφο κεφάλαιο της ζωής του, αποδιωγμένος, θαρρείς, και για διαφόρους λόγους από τη φυλακή της οικογένειας, έβρισκε λύτρωση στον κήπο της παρέας.

Σε έναν κήπο γνωριστήκαμε το 2000. Μέσα στην κουφή συγκυρία του καλοκαιριού, προετοιμαζόταν η φυγή του, καθώς κυκλοτερώς τραβιόταν το δέντρο από τη ρίζα του.

Δεν μπορούσε να στείλει σημάδι.

Κι είναι τόσες οι ενοχές όταν ούτε μια απλή επίσκεψη δεν έγινε απλώς για ένα κοίταγμα, μιαν αίσθηση, έναν χαιρετισμό, μέχρι να ξεροκαταπιείς την οδύνη που θα σου δωρίσει ο χρόνος.

Θα κατηγορηθούμε πως λέμε μόνο τα καλά.

Η ουσία είναι πως θαμπό ή ζωηρό, μια φωνή, ένα φως, ένα σαρκαστικό χαμόγελο, τόσο καρυωτακικό, έσβησε και η σκιά, κάθε σκιά από το ανθρώπινο ανάστημα, άπλωσε στη φθινοπωρινή σιγή.

Βλέπω μια φωτογραφία και σουρώνω άλλη μία θλίψη αυτού του καιρού.

Για τον Τάκη μάλλον (κι ουχί τον Καρυω-τάκη) θα μιλήσω το Σάββατο.

Έτσι πρέπει.

Να τον θυμόμαστε, για τα καλά και τα περίεργά του.

ΤΑΚΑΡΕ, ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΧΟΡΕΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΡΥ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ.

Γεωργ.Ε. 14-10-2008