Πώς να βελτιώσετε την «τύχη» σας : (διάβαζε: «ανθρώπινη διάνοια».)

Εδώ και αιώνες, οι άνθρωποι αναγνωρίζουν την δύναμη της «τύχης».

Με στόχο να ερευνήσουν επιστημονικά γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι σταθερά τυχεροί ενώ άλλοι δεν είναι, ερευνητές έβαλαν αγγελίες σε περιοδικά μεγάλης κυκλοφορίας για εθελοντές και από τις δύο κατηγορίες. Ανταποκρίθηκαν τετρακόσιοι άνθρωποι όλων των κοινωνικών στρωμάτων.

Για ένα διάστημα δέκα ετών, οι ερευνητές τους πήραν συνεντεύξεις, τους ζήτησαν να συμπληρώσουν προσωπικά ημερολόγια, ερωτηματολόγια και τεστ ευφυΐας, και τους κάλεσαν στο εργαστήριο για την διεξαγωγή πειραμάτων.

Ανακάλυψαν ότι οι «τυχεροί» άνθρωποι είναι τυχεροί γιατί εφαρμόζουν κάποιες βασικές αρχές:

Αρπάζουν τις ευκαιρίες που τους τυχαίνουν

Πραγματοποιούν προβλέψεις, σχετικά με τον εαυτό τους, που τις εκπληρώνουν από μόνοι τους μέσα από μια θετική προσδοκία

Υιοθετούν μια στάση ταχείας αντίδρασης και αποκατάστασης, που γυρίζει την κακή «τύχη» σε καλή (όπως αντιδρά ένα ελατήριο όταν το πιέζουμε, το στρίβουμε κ.λπ.)

Έδωσαν για παράδειγμα, στους «άτυχους και στους τυχερούς» μια εφημερίδα και τους ζήτησαν να προσδιορίσουν πόσες φωτογραφίες είχε μέσα. Κατά μέσο όρο, ή άτυχοι ξόδεψαν δύο περίπου λεπτά σ’ αυτήν την άσκηση – ενώ οι τυχεροί λίγα μόνο δευτερόλεπτα.

Στην 2η σελίδα της εφημερίδας, με μεγάλα γράμματα, βρισκόταν ένα μήνυμα «Σταματήστε το μέτρημα: Υπάρχουν 43 φωτογραφίες μέσα σ’ αυτήν την εφημερίδα.»

Οι «τυχεροί» είχαν την τάση να εντοπίζουν αυτό το μήνυμα ενώ οι «άτυχοι» όχι.

Στην μέση της εφημερίδας, βρισκόταν ένα μήνυμα που ανέφερε: «Σταμάτα να μετράς, πες σ’ αυτόν που διεξάγει το πείραμα ότι είδες αυτό το μήνυμα και κέρδισε 250$.»

Πάλι, οι άτυχοι δεν το εντόπιζαν. Οι τυχεροί παρατηρούσαν αυτό που βρισκόταν εκεί, και όχι απλά αυτό για το οποίο έψαχναν.

Οι τυχεροί συμμετέχοντες προσπαθούσαν να προσθέσουν ποικιλία στη ζωή τους, είχαν την τάση να είναι πιο αισιόδοξοι και ήταν πιο ευτυχισμένοι και ικανοποιημένοι από την ζωή τους.

Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τη «τύχη» μας

Τα καλά νέα είναι ότι όταν οι ερευνητές περιέγραψαν τις τεχνικές που θα βοηθούσαν τους συμμετέχοντες να ενεργούν ως τυχεροί, το 80% ανέφερε ότι ήταν πιο ευτυχισμένοι και πιο τυχεροί μετά έναν μόλις μήνα.

Ένα άτυχο άτομο δήλωσε ότι αφού διόρθωσε την συμπεριφορά του, η ατυχία του πράγματι εξαφανίστηκε.

Το συμπέρασμα; Οι σκέψεις και οι συμπεριφορές μας επηρεάζουν την καλή και την κακή «τύχη» που μας προκύπτει.

Οι πιο ασύλληπτοι στόχοι – ένας αποτελεσματικός τρόπος να χρησιμοποιού- με την δύναμη της «τύχης »– είναι στην πραγματικότητα στη διάθεση του καθενός μας.

Reader΄s Digest November 19, 2008

Έχεις δύο επιλογές..

Τι θα έκανες εσύ; Θα διάλεγες, σίγουρα..

Μην κοιτάξεις για κάτι αστείο σ' αυτό το κείμενο, δεν υπάρχει, μα διάβασέ το.

Η ερώτηση είναι: Θα έκανες την ίδια επιλογή ;Σε ένα δείπνο, για φιλανθρωπικό σκοπό, ενός σχολείου για παιδιά με ειδικές ανάγκες, ο πατέρας ενός αυτιστικού παιδιού διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που δεν θα την ξεχάσει κανείς απο όσους την άκουσαν εκείνη τη μέρα.Μετά την τελετή, έκανε μια ερώτηση.

"Όταν η φύση δεν παρεμποδίζεται απο εξωτερικές επιρροές, όλα γίνονται τέλεια.

Ακόμα ο γιος μου, ο Shay, δεν μπορεί να μάθει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Δεν μπορεί να καταλάβει τα πράγματα όπως τα άλλα παιδιά. Πού είναι η φυσική τάξη των πραγμάτων στο γιο μου;"Όλοι στην αίθουσα αναρωτιόνταν σιωπηλά και γεμάτοι απορία.Ο πατέρας συνέχισε."Όταν ένα παιδί σαν τον Shay που είναι πνευματικά ανάπηρο, έρχεται στη ζωή, η ευκαιρία να καταλάβεις την αληθινή ανθρώπινη φύση είναι, το πώς οι υπόλοιποι άνθρωποι θα συμπεριφερθούν σ' αυτό το παιδί."

Και αφηγήθηκε την παρακάτω ιστορία, που θα σας παρακαλέσω θερμά να διαβάσετε μέχρι το τέλος της..Ο Shay κι εγώ, περάσαμε έξω απο ένα πάρκο, όπου κάποια αγόρια που γνώριζαν τον Shay, έπαιζαν μπέιζμπολ.

Ο Shay με ρώτησε, "μπαμπά, νομίζεις ότι θα μ' αφήσουν να παίξω μαζί τους;"

Εγώ ήξερα ότι τα περισσότερα αγόρια, δεν θα ήθελαν κάποιον σαν τον Shay στην ομάδα τους.
Μα ήξερα, και καταλάβαινα σαν πατέρας, ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να παίξει, θα του έδινε πολύ μεγάλη χαρά και επίσης ένα αναγκαίο αίσθημα ένταξης, μαζί με κάποια εμπιστοσύνη που θα γινόταν αποδεκτός από τα άλλα παιδιά, παρά την αναπηρία του.

Πλησίασα λοιπόν ένα απο τα παιδιά, και το ρώτησα χωρίς βέβαια να περιμένω και πολλά, αν ο Shay θα μπορούσε να παίξει μαζί τους.

Το αγόρι κοίταξε γύρω του σαν να ζητούσε κάποια υποστήριξη, μα στο τέλος απάντησε, "χάνουμε έξι γύρους, και το παιχνίδι είναι στον όγδοο γύρο.

Γιατί όχι, μπορεί να παίξει στην δική μας ομάδα, και θα προσπαθήσουμε να τον βάλουμε να παίξει στον επόμενο γύρο, να αποκρούσει τις βολές αν το θέλει.

Ο Shay πήγε με δυσκολία μέχρι τον πάγκο της ομάδας, για να φορέσει την μπλούζα της ομάδος. Τον παρακολουθούσα με μάτια δακρυσμένα και μια θέρμη στην καρδιά μου.

Τα αγόρια της ομάδας, είδαν την χαρά μου, που τον αποδέχτηκαν στην ομάδα τους.Στο τέλος του όγδοου γύρου, η ομάδα του Shay νικούσε μερικούς πόντους, αλά ήταν ακόμη πίσω τρείς πόντους για να κερδίσουν τον γύρο.

Στην αρχή του ένατου γύρου, ο Shay έβαλε το γάντι και έπαιξε δεξιά στο γήπεδο.
Αν και οι μπαλιές δεν ήρθαν προς την κατεύθυνσή του, έδειχνε ενθουσιασμένος, δείχνοντας την χαρά του, και μόνο που βρισκόταν εκεί, χτυπώντας όλο χαρά τα χεράκια του.

Το χαμόγελό του ήταν απο το ένα αυτί στο άλλο, όταν με κοίταζε που τον χαιρετούσα απο την εξέδρα.Προς το τέλος του ένατου γύρου, η ομάδα του Shay πήρε κι άλλους πόντους.

Με δύο παίκτες έξω, και τρείς έξω απο την βάση, οι πιθανότητες να κερδίσει γύρους, ήταν κοντά στην βάση, και ο Shay καθορίστηκε σαν ο επόμενος για να αποκρούσει τις βολές.Σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, αναρωτήθηκα αν θα αφήσουν τον Shay να δοκιμάσει να αποκρούσει, και να χάσουν τις πιθανότητες να κερδίσουν το παιχνίδι.

Για μεγάλη μου έκπληξη, ..τον άφησαν!Όλοι γνωρίζανε ότι ήταν αδύνατον να χτυπήσει ο Shay την μπάλα, τη στιγμή που δεν ξέρει καν, πώς να κρατήσει κατάλληλα το ρόπαλο, πόσο μάλλον να στοχεύσει την μπάλα.

Εντούτοις, ο Shay πήρε θέση.

Ο αντίπαλος παίχτης, που πετάει την μπάλα, αναγνώρισε ότι η ομάδα του Shay έβαλε την νίκη του παιχνιδιού σε δεύτερη μοίρα, για να δώσουν την ευκαιρία στο παιδί αυτό, να χαρεί αυτήν τη στιγμή, γι αυτό και ήρθε πιο κοντά, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να τα καταφέρει ρίχνοντας την μπάλα απαλά στον Shay.Στην πρώτη προσπάθεια, ο Shay κούνησε αδέξια το ρόπαλο και αστόχησε.

Ο αντίπαλος παίκτης, ήρθε ακόμη πιο κοντά του λίγα βήματα, για να του πετάξει ακόμη πιο απαλά την μπάλα. Ο Shay κούνησε πάλι αδέξια το ρόπαλο, μα αυτή τη φορά βρήκε τυχαία την μπάλα, στέλνοντάς την πολύ κοντά, και μάλιστα σε έναν αντίπαλο.Το παιχνίδι τώρα, κανονικά θα είχε τελειώσει.

Ο αντίπαλος όμως, σήκωσε την μπάλα, και, ενώ θα μπορούσε να την πετάξει στην πρώτη βάση, βγάζοντας τον Shay έξω από το παιχνίδι, πέταξε επίτηδες την μπάλα πολύ ψηλά, πάνω απο το κεφάλι του συμπαίκτη του, και μακριά κι απο τους άλλους συμπαίκτες του.Όλοι στις εξέδρες, και απο τις δύο ομάδες, άρχισαν να φωνάζουν, "Shay τρέξε στην πρώτη βάση, τρέξε, τρέξε..."Ποτέ στη ζωή του ο Shay δεν έτρεξε τόσο μακρυά, μα έφτασε στην πρώτη βάση γεμάτος ενθουσιασμό και με ορθάνοιχτα απο χαρά μάτια, κοιτώντας γύρω του απορημένα και σαστισμένα, να καταλάβει τι άλλο πρέπει τώρα να κάνει...Η εξέδρα συνέχισε τότε, "Shay, τρέξε στη δεύτερη βάση, Shay τρέξε..τρέξε.."

Με την ανάσα κομμένη και άτσαλα, έτρεξε προς τη δεύτερη βάση. Μέχρι όμως να φτάσει ο Shay στη δεύτερη βάση, ο δεξιός αντίπαλος είχε ήδη πιάσει την μπάλα.

Ήταν ο μικρότερος της αντίπαλης ομάδας, και είχε πλέον όλη την ευκαιρία, να γίνει ο ήρωας της ομάδας του.

Θα μπορούσε να πετάξει την μπάλα στον συμπαίκτη της δεύτερης βάσης, όπου θα έβγαζε έξω τον Shay, μα κατάλαβε τις προθέσεις του συμπαίκτη του που έριχνε τις βολές, και την έριξε ψηλά, προς τον συμπαίκτη της τρίτης βάσης.Ο Shay έτρεξε προς την τρίτη βάση σαν ξετρελαμένος, καθώς οι παίκτες της ομάδας του έτρεξαν κι εκείνοι προς τη βάση.Όλοι φωνάζαμε, "Shay, Shay, Shay!!!"Ο Shay έφτασε στην τρίτη βάση, αλά με την κρυφή βοήθεια του αντίπαλου παίχτη της τρίτης βάσης, ο οποίος σταμάτησε να τρέχει να προλάβει την μπάλα, για να δείξει στον Shay την σωστή κατεύθυνση, το πού ήταν η τρίτη βάση, λέγοντάς του "απο δώ, απο δώ Shay.."

Καθώς ο Shay πέρασε απο την τρίτη, τα αγόρια και των δύο ομάδων και οι θεατές στις εξέδρες, ξεσηκώθηκαν φωνάζοντας "Shay, τρέξε στη βάση ένα τώρα, τρέξε στη βάση ένα.."

Ο Shay έφτασε στη βάση, πάτησε στον βατήρα, κερδίζοντας το παιχνίδι, και όλοι τον ζητωκραύγασαν σαν τον ήρωα, που βοήθησε να νικήσει η ομάδα.Εκείνη την ημέρα, συνέχισε με δάκρυα ο πατέρας, τα αγόρια και απο τις δύο ομάδες, και ο κόσμος στις εξέδρες, βοήθησαν να φέρουν ένα κομμάτι αληθινής αγάπης και ανθρωπιάς σ' αυτόν τον κόσμο, να δώσουν χαρά σε μια ψυχούλα, που τόσο την λαχταρούσε και που τόσο την είχε ανάγκη.Ο Shay δεν τα κατάφερε μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, πέθανε εκείνο τον χειμώνα, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ, πώς ήταν ο "ήρωας" που με έκανε τόσο χαρούμενο εκείνη την ημέρα, και την χαρά που έδωσε στην μητέρα του, και που με δάκρυα αγκάλιασε τον μικρό της ήρωα σαν πήγαμε σπίτι.Και τώρα, ..κυρίες, ...κύριοι, ...ο επίλογος..Υπάρχουν χιλιάδες ανέκδοτα που στέλνονται δια μέσου internet, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Μα όταν πρόκειται για ιστορίες που έχουν να κάνουν με επιλογές ζωής, οι άνθρωποι διστάζουν.

Το ακατέργαστο, το χυδαίο, και συχνά άσεμνο, περνάει ελεύθερα μέσω του κυβερνοχώρου, αλλά η δημόσια συζήτηση για την ευπρέπεια, πάρα πολύ συχνά καταστέλλεται, ακόμη και στα σχολεία η και τους εργασιακούς χώρους μας..Όλοι έχουμε χιλιάδες ευκαιρίες στην καθημερινή μας ζωή, να καταλάβουμε την φυσική τάξη των πραγμάτων.

Τόσες πολλές, φαινομενικά τετριμμένες αλληλεπιδράσεις μεταξύ δύο ανθρώπων, μας δίνουν μια επιλογή:

Περνάμε κατά μήκος ενός μικρού σπινθήρα αγάπης και ανθρωπιάς; ή παραβλέπουμε κάθε ευκαιρία, αφήνοντας αυτόν τον κόσμο ακόμη πιο κρύο; Ένας σοφός είπε κάποτε, "κάθε κοινωνία κρίνεται, από το πώς μεταχειρίζεται τους πιο αδύναμους ανάμεσά της"Τώρα έχεις δύο επιλογές για το κείμενο που διάβασες.. Διαγραφή, δηλαδή δεν του δίνεις σημασία, ή.. αναδημοσίευσέ το...Να έχεις μια χαρούμενη ημέρα, να έχεις μια "Shay day!"

Κάνε το σωστό, δώσε μια ακόμη μικρή ελπίδα στο να καλυτερέψει ο κόσμος μας, να γίνει πιο ανθρώπινος, πιο συμπονετικός, πιο αγνός.....

και, χαμογέλα!!! ...μας παρακολουθούν παιδιά.

Η χειρόγραφη επιστολή, στην κηδεία του Αλέξη, 09-12-2008

Η χειρόγραφη επιστολή...

...που μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη
.
Από το salonica-press.blogspot.com
.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι "ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!

Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!

Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ! Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε, ΞΕΧΑΣΑΤΕ!

Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε, Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. ΜΑΤΑΙΑ!

Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι, έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.

Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε δεν δημιουργείτε!

Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.

ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς;
Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;

ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ! ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μας.

Διάβασε μόνο αν έχεις χρόνο για το Θεό.

Σιγουρέψου πως θα το διαβάσεις ως το τέλος.


Θεέ μου, όταν έλαβα αυτό το μήνυμα σκέφτηκα...

«Δεν έχω χρόνο γι' αυτό και αυτό είναι δύσκολο κατά τη διάρκεια της δουλειάς.»

Μετά συνειδητοποίησα πως αυτός ο τρόπος σκέψης είναι ακριβώς η αιτία για πολλά προβλήματα σήμερα.

Προσπαθούμε να έχουμε το Θεό στην εκκλησία την Κυριακή το πρωί και στο ατυχές συμβάν στο μέσο της βδομάδας.

Θέλουμε να Τον έχουμε κοντά μας στην αρρώστια και φυσικά στις φουρτούνες.
Όμως δεν έχουμε χρόνο ή δωμάτιο γι’ Αυτόν κατά τη διάρκεια της δουλειάς ή του παιχνιδιού.

Γιατί αυτό είναι το κομμάτι της ζωής μας που σκεφτόμαστε, που μπορούμε και πρέπει να σταθούμε μόνοι μας.

Ίσως ο Θεός με συγχωρήσει γι' αυτό τον τρόπο σκέψης.

Ότι υπάρχει χρόνος και χώρος όπου δεν έρχεται πρώτος στη ζωή μου.

Πρέπει να έχουμε πάντα χρόνο να σκεφτούμε όλα όσα έχει κάνει για εμάς.

Αν ντρέπεσαι να το κάνεις αυτό, παρακαλώ ακολούθησε τις πιο κάτω οδηγίες.

Ο Ιησούς είπε: « Αν ντρέπεσαι για μένα, θα ντραπώ και εγώ για σένα μπροστά στον Πατέρα μου».

Δεν ντρέπεσαι;

Προώθησέ το μόνο αν το εννοείς!

Ναι, αγαπώ το Θεό.

Είναι η πηγή της ύπαρξής μου και ο Σωτήρας μου.

Με κρατά σε ενέργεια κάθε μέρα.

Χωρίς Αυτόν, δε θα είμαι τίποτε.

Αλλά ο Χριστός με ενδυναμώνει. (Φιλ. 4:13)

Αυτό είναι το πιο απλό τεστ.

Αν αγαπάς το Θεό … Και δεν ντρέπεσαι καθόλου για όλα τα υπέροχα πράγματα που έχει κάνει για σένα, συνέχισε…..

Τώρα έχεις χρόνο να συνεχίσεις;

Βεβαιώσου ότι θα συνεχίσεις μέχρι το τέλος.

Εύκολο εναντίον δύσκολου.

Είναι τόσο δύσκολο να πούμε την αλήθεια από τη στιγμή που τόσο εύκολα λέμε ψέματα;

Γιατί είμαστε βαριεστημένοι στην εκκλησία και μόλις τελειώσει το μυστήριο ξυπνούμε;

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να προωθήσουμε ένα e-mail για το Θεό τι στιγμή που στέλνουμε χιλιάδες ανέκδοτα;

Από όλα τα δώρα που έχουμε πάρει, η προσευχή είναι το καλύτερο.

Δε στοιχίζει αλλά ανταμείβει υπέροχα.

Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΣΕ ΕΥΛΟΓΕΙ!

Σημειώσεις:

· Δεν είναι αστείο πόσο απλό είναι για τους ανθρώπους να μην υπολογίζουν το Θεό και μετά να αναρωτιούνται γιατί ο κόσμος έγινε κόλαση;

· Δεν είναι αστείο που κάποιος λέει «Πιστεύω στο Θεό» αλλά συνεχίζει να ακολουθεί το Σατανά (ο οποίος, με την ευκαιρία, επίσης «πιστεύει» στο Θεό);

· Δεν είναι αστείο πως στέλνεις χιλιάδες αστεία με e-mail τα οποία εξαπλώνονται σαν τη φωτιά, αλλά όταν αρχίσεις να στέλνεις μηνύματα που αναφέρονται στο Θεό, οι άνθρωποι σκέφτονται δύο φορές πριν να τα μοιραστούν;

·Δεν είναι αστείο πως όταν θα το στείλεις το μήνυμα, δεν το στέλνεις σε όλους τους αποδέκτες σου, γιατί δεν είσαι σίγουρος για το τι πιστεύουν ή τι σκέφτονται για σένα που στέλνεις αυτό το μήνυμα σ’ αυτούς;

·Δεν είναι αστείο το ότι θα σκεφτείς διπλά να στείλεις αυτό το μήνυμα σε κάποιους γιατί δεν είσαι σίγουρος αν θα παρεξηγήσουν και αν σκέφτονται το ίδιο με σένα;

·Δεν είναι αστείο να ανησυχείς για το τι θα σκεφτούν οι άλλοι για σένα παρά ο Θεός;
Προσεύχομαι για τον καθένα. Θα ευχαριστήσει το Θεό και Εκείνος με τη σειρά Του, θα σας ευχαριστήσει με έναν ξεχωριστό τρόπο.

Αιμορραγούσα κοινωνία- ψυχορραγούσα πολιτεία : έθνος νεκρό!

Το 2008 Ελλάδα δεν υπάρχει. Ή μάλλον το 2008 συνειδητοποιήσαμε ότι Ελλάδα δεν υπάρχει. Δεν είναι σαφές τι είναι αυτό το μόρφωμα που ζει στο νοτιότερο τμήμα της βαλκανικής χερσονήσου, μα είναι σαφές ότι δεν έχει σχέση με την Ελλάδα όπως τη γνώριζε ο κόσμος, όπως την οικοδόμησε το παρελθόν της, όπως την κρατά στη μνήμη της η ιστορία, τελικά δεν έχει σχέση με κράτος, με έθνος, με οργανωμένη κοινωνία.

Μολονότι η φράση αυτή ακούγεται υπερβολική και προκαλεί οργή, η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είμαστε Έλληνες μιας Ελλάδας που έχει πεθάνει.

Κι εξηγούμαι: Η Πατρίδα δεν είναι τρισύλλαβη λέξη, αλλά κάτι πολύ περισσότερο. Είναι «ο τόπος όπου γεννιέται κάτι – το κοινό έθνος και το σύνολο των αξιών που συνδέονται μ’ αυτό- ο λαός και η πολιτεία μιας χώρας» (Μπαμπινιώτης Λεξικό).

Για να υπάρξει επομένως μια πατρίδα θα πρέπει πρώτιστα να υπάρξει ως Ιδέα, ως κράτος, ως λαός και ως έθνος, να υπάρχει τελικά ως σύνολο ανθρώπων που παρά τις διαφωνίες τους και τα επιμέρους συμφέροντα τους έχουν ως κοινό ύψιστο στόχο την πρόοδο τους ως μια ολότητα. Εδώ και πολύ καιρό η Ελλάδα δεν έχει αυτή τη μορφή.

Η νέο-Ελλάδα δεκαετίες τώρα, (με μια εξαίρεση, που μοιάζει με κύκνειο άσμα, το καλοκαίρι της Ολυμπιάδας) παρουσιάζεται ως ένα σύνολο συγκρουόμενων ομάδων που δεν έχουν μπει στη διαδικασία να βρουν κώδικες επικοινωνίας, ή – πολύ περισσότερο- δεν είχαν ποτέ ως κοινό ύψιστο στόχο το καλό του συνόλου ως συνόλου , αλλά μονάχα του συνόλου με την στενή έννοια των δικών τους οπαδών ή μελών.

Αυτές οι κοινωνικό-πολιτικές δυνάμεις σύγκρουσης που στόχο έχουν η μια την εξόντωση της άλλης ήταν η Ελλάδα από τη μεταπολίτευση και εξής: Κόμματα και πρόσωπα που μπαίνουν στη Βουλή μηχανιστικά, όχι λόγω ουσιαστικών θέσεων αλλά κυρίως εξαιτίας της πολιτικής αδράνειας, κοινωνικές ομάδες και μέσα ενημέρωσης που συμπεριφέρονται ως κομματικά ή επιχειρηματικά φερέφωνα, εργοδότες που απαξιώνουν τον εργαζόμενο και εργαζόμενοι που απαξιώνουν τον εργοδότη, άνθρωποι που προτιμούν να είναι όχλος παρά πολίτες, δάσκαλοι που προτιμούν να είναι υπάλληλοι παρά λειτουργοί, γονείς που προτιμούν να είναι φίλοι παρά γονείς και φίλοι που προτιμούν να καθοδηγούν παρά να συντροφεύουν, εκκλησία που σιωπά όταν πρέπει να φωνάξει και φωνάζει όταν πρέπει να σιωπά, νόμοι που γίνονται μόδα και μόδες που γίνονται νόμος.

Χρόνια τώρα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία στην οικογένεια, στο σχολείο, στη γειτονιά, στην πόλη, στην εκκλησία, στην εργασία, στα συνδικάτα, στα κόμματα, στη Βουλή: Μπροστά σε όλα τα προβλήματά μας, τα οικονομικά, τα ταξικά, τα εργασιακά, τα εθνικά, τα εκκλησιαστικά τα ηθικά, τα εκπαιδευτικά, τα οικογενειακά, κανένας δεν ακούει κι όλοι φωνάζουμε, κανένας δεν ενδιαφέρεται και όλοι διεκδικούμε, κανένας δεν προσφέρει κι όλοι απαιτούμε, κανένας δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που του αναλογεί κι όλοι αναζητούμε υπεύθυνους, κανένας δεν απολογείται και όλοι κατηγορούμε.

Η εν ψυχρώ (σύμφωνα με το κατηγορητήριο) εκτέλεση ενός 15χρονου παιδιού από έναν ειδικό φρουρό- που χρονικά συνέπεσε με μια περίοδο σκανδάλων και οικονομικής παρακμής- αποκάλυψε βίαια τα αποτελέσματα των μακροχρόνιων επιλογών μας.

Η αδυναμία όλων των πλευρών της κοινωνίας να αντιληφθούμε τις θέσεις των συμπολιτών μας με τους οποίους δε συμφωνούμε (διαδικασία επώδυνη αλλά απολύτως απαραίτητη για να λειτουργήσει η δημοκρατία), αλλά και η αμφίδρομη προσπάθεια να τους φιμώσουμε και να μας φιμώσουν για να μην μας ενοχλούν και να μην τους ενοχλούμε, έχει πια προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία στην κοινωνία μας, αιμορραγία από την οποία το Κράτος, ο λαός, το έθνος, ως κάθε ζωντανός οργανισμός, πεθαίνει ( αν δεν έχει πια αφήσει την τελευταία του πνοή): είναι σαφές ότι δημοκρατία δεν υπάρχει (αν υπήρχε, θα αισθανόμαστε την ασφάλεια και τη δύναμή της), νόμοι δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν θα εφαρμόζονταν για όλους) κράτος δεν υπάρχει ( αν υπήρχε θα λειτουργούσε άμεσα), σεβασμός στον πολίτη δεν υπάρχει (αν υπήρχε τα κόμματα δε θα προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν ψηφοθηρικά την κάθε τραγωδία), σεβασμός στο συνάνθρωπο δεν υπάρχει ( αν υπήρχε ο αστυνομικός θα σεβόταν τη ζωή του κάθε αντιδραστικού παιδιού, και ο κουκουλοφόρος θα σεβόταν τη ζωή και την περιουσία του κάθε εργαζόμενου πολίτη).

Είναι σαφές ότι οικογένεια δεν υπάρχει ( αν υπήρχε οι γονείς δε θα ταυτίζονταν μόνο με τους γονείς του θύματος αλλά και μ’ αυτούς των θυτών), Παιδεία δεν υπάρχει (αν υπήρχε δε θα είχαμε τέτοιας έντασης γεγονότα) λαός αντιδρών δεν υπάρχει ( αν υπήρχε, κάθε κατεργάρης από τους παραπάνω θα είχε γυρίσει στον πάγκο του).

Επομένως- όσο κι αν δεν αρέσει μια τέτοια ομολογία- η Ελλάδα υπάρχει ως ανάμνηση και ως ιστορικό δεδομένο αλλά όχι ως ζωντανός οργανισμός. Τι υπάρχει; Έκρηξη βίας καλυμμένη πίσω από μια στολή και δεκάδες κουκούλες, χυδαία εκμετάλλευση μιας τραγωδίας, κρατική, πολιτική και κοινωνική αναλγησία, κρατική, πολιτική και κοινωνική υποκρισία, τελικά σήψη και η θέα σκουληκιών που, όπως συμβαίνει πάντα, έχουν λόγο ύπαρξης και φωνή μόνο γύρω από ένα πτώμα.

Ζούμε σε μια κοινωνία που αιμορραγεί, σε ένα κράτος που ψυχορραγεί, πολίτες χωρίς δύναμη, χωρίς θέληση, χωρίς αίσθηση καθήκοντος χωρίς φιλοσοφικό υπόβαθρο και τελικά χωρίς ουσιαστική ηθική. Είμαστε έθνος νεκρό και μέχρι να αναστηθούμε, ο Παρθενώνας θα είναι η μοναδική Ελλάδα που η υφήλιος θα θέλει και θα αξίζει να ξέρει…

Γράφει Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ

ΣΜΥΡΝΙΩΤΑΚΗ ΓΙΑΝΝΗ-ΣΗΦΑΚΗ ΓΙΑΝΝΗ: «17.000 ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ»

Είναι παροιμία, ο σύντομος λόγος, που περιέχει μια αλήθεια βγαλμένη απ' την πείρα του λαού, δηκτικός, αφελής, αλλά ευφυής. Ο Αριστοτέλης λέει, ότι παροιμία είναι είδος παρομοίωσης, που αναφέρεται σε διάφορες περιστάσεις και πράξεις ανθρώπων.

Ενώ στην αρχή είχε αστείο κι ειρωνικό χαρακτήρα, πήρε τελικά διδακτική μορφή.

Οι παροιμίες, σύμφωνα με την άποψη του Αριστοτέλη, είναι λείψανα παλιάς φιλοσοφίας και περικλείνουν τη σοφία του λαού, που διαδόθηκε από γενιά σε γενιά: "των πρωτινών τα λόγια είν' ευαγγέλια", λένε στα Κύθηρα.

Στις παροιμίες φαίνεται η ψυχοσύνθεση κι η ζωή του λαού κι έχουν αξία, γιατί μας βοηθούν να μελετήσουμε τη γλώσσα, τη σκέψη, τα ήθη κι έθιμα των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν στα έργα τους παροιμίες και στα έπη του Όμηρου βρίσκονται γνώμες, όπως: "αίεν αριστεύειν", "εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης".

Πολλοί άλλοι λαοί ανάπτυξαν τις παροιμίες, όπως οι Ινδοί κι οι Εβραίοι, που μας άφησαν τις "Παροιμίες του Σολομώντα", τη "Σοφία Σειράχ" και τον "Εκκλησιαστή".

Στην εποχή του Πλάτωνα και του Σωκράτη χρησιμοποιήθηκαν παροιμίες για τις σχέσεις Θεού - ανθρώπων: "Θεού θέλοντος καν επί ριπός πλέοις" (=αν θέλει ο Θεός, μπορείς να ταξιδέψεις πάνω στην ψάθα), για τους κανόνες της ζωής: "γνώθι σαυτόν".

Πολλές παροιμίες είχαν τη ρίζα τους σε μύθους ή ιστορικά γεγονότα.
Ο Αριστοτέλης πρώτος συγκέντρωσε κι ερμήνεψε παροιμίες και τον ακολούθησαν οι μαθητές του Θεόφραστος και Κλέαρχος.

Στη βυζαντινή εποχή οι συλλογές των παροιμιών ήταν πολλές, με θεολογικές, αλληγορικές ερμηνείες. Απ' τις παροιμίες κλασικής, αλεξανδρινής, βυζαντινής εποχής, διάλεξαν κι έφτιαξαν συλλογές παροιμιών οι Ευρωπαίοι Σκαλίγερος κι Έρασμος (4.000 παροιμίες).

Στην Ελλάδα, ο Ν. Γ. Πολίτης, στον πρώτο τόμο των "Παροιμιών", συγκέντρωσε τις παροιμίες των νεοελληνικών χρόνων μέχρι το 1899.Ο Κρουμπάχερ παρατηρεί, ότι οι νεοελληνικές παροιμίες, σε σχέση μ' αυτές της Δυτικής Ευρώπης, έχουν αφηγηματικό, παραστατικό και δραματικό χαρακτήρα, όπως: "κάποιου χάριζαν γομάρι και το κοίταζε στα δόντια", οι Ευρωπαίοι λένε: "το χαρισμένο άλογο δεν πρέπει να το κοιτάζει κανείς στο στόμα".

Σήμερα, όταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε παροιμίες, λέμε: "όπως λέει ο λόγος..." κι εννοούμε τις γνώμες και παροιμίες που έχουν σκωπτικό κι ειρωνικό ύφος και τις παίρνουμε απ' το περιβάλλον του ανθρώπου.

Ο ρέκτης και πολυβραβευμένος συγγραφέας και ποιητής του βιβλίου «Γκίνες» Γιάννης Σηφάκης, ο άρχοντας της κρητικής Γής και μελισσοκόμος του πνεύματος, μάζεψε την σοφία του λαού μας ,δια μέσου των αιώνων, την θεματοποίησε και την έδωσε παρακαταθήκη στις νεώτερες γενιές των Ελλήνων, τους θησαυρούς της φυλής μας.

Ο λάτρης κάθε ελληνικού και εθνικού, ο εκδότης Γιάννης Σμυρνιωτάκης, έντυσε με το δοξάρι του εκδοτικού του οίκου, σε καλαίσθητο τόμο το Σηφάκειο πόνημα, ώστε από σήμερα η ελληνική βιβλιογραφία να είναι πλουσιότερη και πολύ περήφανη, τόσο για τον συγγραφέα όσο και για τον εκδότη.

Εμείς τους είμαστε ευγνώμονες και τους συγχαίρουμε για το «θεϊκό »τους πνευματικό δώρο.

Αρχιμανδρίτης Σάπικας Δανιήλ, καθηγητής Θεολόγος και Βυζαντινής μουσικής-Λογοτέχνης και ποιητής-Ειδικευμένος Γενικός ιατρός 10-12-2008

Σκύλος δάγκωσε ένα… τζάμπο!

Πηγή:Α.Π.Ε. Δημιουργία:7/12/2008 1:46 μμ Τελευταία ενημέρωση:7/12/2008 1:48 μμ



Ένας σκύλος δάγκωσε ένα αεροσκάφος τύπου τζάμπο, στην Αυστραλία. Δεν της έφταναν της αυστραλιανής αεροπορικής εταιρίας Qantas όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει τον τελευταίο καιρό με ατυχήματα, ήρθε να της προστεθεί
Ο σκύλος, που επρόκειτο να μεταφερθεί από τη Μελβούρνη στο Λος Άντζελες, άγνωστο πως, κατόρθωσε να φάει καλώδια στην αποθήκη του αεροσκάφους.
Το πρόβλημα εντοπίστηκε πριν την αναχώρηση και η πτήση ακυρώθηκε. «Δεν το πίστευα όταν μας ανακοινώθηκε ότι η πτήση ακυρώνεται επειδή σκύλος δάγκωσε το αεροπλάνο», ανέφερε ένας επιβάτης.